Albert Struik: 'Ik heb geluk gehad. Ik koos een vak dat me meer dan 40 jaar is blijven boeien'

16-urige werkdagen

Op vrijdag 20 mei nam Albert in Zenderen afscheid van zijn collega’s, (oud-)cliënten en vele anderen met wie hij jarenlang samenwerkte. Na zijn opleiding begon hij zijn loopbaan in Rijssen en vervulde zijn dienstplicht als fysiotherapeut in Duitsland. In 1979 kreeg hij een baan aangeboden in het ziekenhuis in Almelo, waar hij zich in de decennia erna heeft toegelegd op orthopedische klachten en gecompliceerde knieproblemen. In de avonduren was hij als sportfysiotherapeut betrokken bij verschillende voetbalverenigingen in de regio. In 2004 bracht hij deze avondactiviteiten mee naar fysiotherapie Ter Brugge in Zenderen, de praktijk van ziekenhuiscollega en goede vriend Hans ter Brugge. Een paar jaar laten groeiden ze al uit hun jasje en werd er een grote oefenzaal bijgebouwd. Hier konden ook Alberts patiënten uit het ziekenhuis terecht voor revalidatie. Albert: ‘Ach ja, misschien ging het soms wat te gek wat werktijden betreft, maar als je zo’n mooi vak hebt als wij is 16 uur per dag geen opgave. Tenminste: als je kunt doen wat je echt interesseert. En dat kon ik. Sportfysiotherapie, orthopedie, revalidatie en ook het opleiden en begeleiden van stagiaires: het verveelt nooit. Ook omdat er telkens nieuwe kennis en inzichten ontstaan.’

‘Hands-on’-therapeut

‘Het vak fysiotherapie is altijd in beweging en ik had het voorrecht om zowel in de eerstelijns als tweedelijns te kunnen werken’, zegt Albert. ‘In het ziekenhuis, bij OCON (de orthopedische kliniek van ZGT Almelo/Hengelo) én in de praktijk in Zenderen. Dan heb je het beste van beide: in het ziekenhuis en bij OCON heb ik heel veel geleerd over orthopedische klachten en gecompliceerde knieproblemen. Maar in de tweedelijns zorg is de specialist de hoofdbehandelaar en in de fysiopraktijk ben je dat zelf. In Zenderen had ik de tijd om patiënten tijdens revalidatietrajecten beter te leren kennen en was er meer ruimte voor eigen inzichten. En ja, die heb ik zeker wel. Ik geloof bijvoorbeeld oprecht in aandacht en aanraking. Masseren is door de jaren heen wat uit het werkterrein van de fysiotherapie verdwenen, maar ik zie het als een manier om letterlijk contact met mensen te maken. Ik ben een ‘hands-on’ fysiotherapeut. Daarom staat de behandeltafel ook zo prominent in de oefenzaal in Zenderen. Ik wil mensen tijdens de oefentherapie informeel in de zaal kunnen onderzoeken. Even bijpraten en ondertussen een knie losmaken. Misschien wat ingewikkeld voor de zorgverzekeraars, maar zo werk ik nu eenmaal. Dat was ook het enige dat ik op tafel heb gelegd toen de eerste gesprekken over aansluiting bij De Haere begonnen. Hans werd namelijk ongeneeslijk ziek en zocht een oplossing voor het voortbestaan van de praktijk. In 2016 ging Fysiotherapie Ter Brugge verder als De Haere Zenderen. Een beslissing die goed uitpakte; De Haere is weliswaar een vrij grote partij in de regio, maar weet toch het ‘ons kent ons-gevoel’ te behouden. Nu kende ik ook al een groot aantal van de nieuwe collega’s en de praktijkeigenaren hadden allemaal stage bij me gelopen in het ziekenhuis.’

Vertrouwen van de patiënt

Vorig jaar nam Albert al afscheid van zijn werk bij OCON/ZGT en nu trekt hij ook de deur van De Haere achter zich dicht. Voor nu dan. Eerst maar eens genieten van een lange vakantie. En dan? ‘Hobby’s zat, ik ga me niet vervelen. Maar we zijn ook alvast een beetje aan het filosoferen over de Top Health Groep Academie die een plek krijgt in de vestiging van De Haere Zenderen. Dit is het interne kennis- en expertisecentrum van de organisatie en daar is wellicht nog een rol voor me. Dat lijkt me zeker interessant. Of ik met de kennis van nu als 18-jarige weer voor de fysiotherapie zou kiezen? Jazeker, maar wel met een paar kanttekeningen. Wat mij frustreert is dat het vak zich na al die jaren nog steeds niet bewezen lijkt te hebben. Aan de fysiotherapeut worden steeds meer eisen gesteld: je moet zoveel data aanleveren, wetenschappelijke onderbouwingen laten zien, enquêtes invullen, het houdt niet op. Terwijl het vertrouwen er bij de patiënt aantoonbaar is, dat blijkt wel uit de hoge waarderingen bij Qualiview. Het wantrouwen zit hem vooral aan de verzekeraarskant; als die beter zouden luisteren naar de patiënten om wie het gaat, zouden er ook meer passende tarieven kunnen worden doorgevoerd. Want wij werken aan optimaal herstel van mensen en aan het behoud ervan. We hebben de mensen letterlijk onder handen en leren ze hoe belangrijk het is dat ze op een goede manier omgaan met behandelresultaten en gezondheid in het algemeen. Dit maakt ons vak zo uniek. Dus ja: ik zou er toch weer voor kiezen. Het is en blijft een prachtig vak.’

Het HansAlbert Plein

Tijdens zijn afscheidsreceptie onthulde Albert het cadeau dat zijn collega’s voor hem hadden bedacht: vanaf nu is het pleintje aan de Erve Oosterveld omgedoopt in het ‘HansAlbert plein’. Een mooi eerbetoon aan de vrienden Albert Struik en Hans ter Brugge en aan wat zij voor de praktijk in Zenderen hebben betekend.